ابر سیلی 

 دخترم بر تو مگر غیر از خرابه جا نبود                        گوشه ویرانه جای بلبل زهرا نبود
جان بابا خوب شد بر ما یتیمان سر زدی                   هیچ‌کس در گوشه ویران به یاد ما نبود
دخترم روزیکه من در خیمه بوسیدم تو را                   ابر سیلی روی خورشید رخت پیدا نبود
جان بابا، هر کجا نام تو را بردم به لب                       پاسخم جز کعب نی ،جز سیلی اعدا نبود
دخترم وقتی که دشمن زد تو را زینب چه گفت           عمه آیا در کنارت بود بابا ،یا نبود
جان بابا، هم مرا ،هم عمه ام را می‌زدند                   ذره‌ای رحم و مروت در دل آنها نبود
دخترم وقتی عدو می‌زد تو را برگو مگر                      حضرت سجاد زین‌العابدین آنجا نبود
جان بابا بود، اما دستهایش بسته بود                       کس به جز زنجیر خونین، یار آن مولا نبود
دخترم آن شب که درصحرافتادی ازنفس                    مادرم زهرا (س) مگر با تو در آن صحرانبود
جان بابا من دویدم زجر هم می‌زد مرا                        آن ستمگر شرمش از پیغمبر و زهرا نبود
دخترم من از فراز نی نگاهم با تو بود                        تو چرا چشمت به نوک نیزه اعدا نبود
جان بابا ابر سیلی دیده‌ام را بسته بود                      ورنه از تو لحظه‌ای غافل دلم بابا نبود
دخترم شورها بر شعر میثم داده‌ایم                          ورنه در آوای او فریاد عاشورا نبود
جان بابا دست آن افتاده را خواهم گرفت                   ز آن که او جز ذاکر و مرثیه خوان ما نبود

خطی ازحرم نگاهت دل ما را نربود

قصه ی زلف سیاهت دل ما را نربود

سنگ، انگارکه سنگی شده ام مثل خودت

جذبه ی چهره ی ماهت دل ما را نربود

نه ازین بد ترم انگارکه سنگی باشم

عشوه های گاه گاهت دل ما را نربود

مریمی ساخته ای از خود انگار ولی

 بازچشم بی گناهت دل ما را نربود

توهمان لیلی و شیرینی، که ناکام شدی

بی سبب نیست ،نگاهت دل ما را نربود